Goedele

Mijn blog is dood. Facebook is sneller en directer. Maar af en toe schiet ik in zo’n kolere dat ik niet anders kan dan op mijn blog te zagen.

Laatst zat ik in de wachtzaal van Het Huis van het Nederlands. Wat een fantastisch efficiënte organisatie, met grondige tests, gestroomlijnde communicatie met andere, gerelateerde diensten, hulpvaardig personeel… Chapeau!

Ik zag er de editie van “Goedele” staan, die met dat zwart kindje aan haar borst. De beruchte cover stoort me niet. Het voorwoord van Liekens deed me echter lichtjes kokhalzen.

Het begint in de eerste paragraaf met de woorden “halfbloedje” of haar eigen versie “dubbelbloedje“, gevolgd door “Die zijn altijd het mooist, cocktailkindjes“. Ach ja, verkleinwoorden en mensen afrekenen op hun uiterlijk. Het is klein Vlaanderen natuurlijk en ze bedoelt het wellicht goed. Zuchten en doorlezen.

Haar dochters vroegen haar: “Je hebt de baby niet meegenomen?” Goedele is geen voorstander van adoptie ook al wou ze wel: “Op mijn Afrika-reizen heb ik er vaak genoeg eentje willen meenemen“. Nee, ik hou niet van verkleinwoorden. Het verhult weinig over iemands wereldbeeld. Maar soit, geen man overboord…

Maar dan volgen de uitschuivers elkaar in snel tempo op, wanneer ze haar ervaringen als VN-ambassadeur in Afrika met ons deelt:
+ “Afrikanen dansen en zingen.” Dit in tegenstelling tot Europeanen of Amerikanen, die wat dan precies doen? Kan het nog kolonialer? Men zou hopen dat een VN-ambassadeur een net iets genuanceerder beeld van Afrikanen zou kunnen schetsen. En wat zijn “Afrikanen” eigenlijk? Is dat de traditionele Maasai? Is dat de CEO in Laos? Afrika is groter dan 11 biljoen vierkante mijl! Waarom voelen mensen zich toch altijd genoodzaakt om te spreken over “de Afrikaan”?
Maar ach: niks nieuws onder de zon. Goedele bedoelt het wellicht goed.

+ “Natuurlijk gaat dat niet altijd samen met efficientie, maar ze doen me vaak lachen“. Eerste vraag: wie zijn “ze”? De Afrikanen? Afrikanen doen u lachen, Goedele? Echt? Nee, echt? Dit wordt gevolgd door een vage anekdote over een metaaldetector in hout. “Hilarisch” vindt ze dat.

+ “Ontroerend mooi” vindt ze dan weer dat een analfabete ambtenaar de belangrijkste man van zijn familie was. Ik heb het superioriteitscomplex nog nooit op zo’n subtiele wijze verwoord weten worden.

Maar dan komt de kraker:

+ “Dat onwetend en onbezorgd door het leven gaan is net hun kracht“. Laat me al beginnen met “onbezorgd”. Wat heeft ze in als VN-ambassadeur godganse dagen gedaan? Ja, het beeld van de “onbezorgde” Afrikaan werkt altijd, maar weet ze dan echt niet beter? Of is het tunnelvisie?
Maar ja, Afrikanen zijn dus nu ook officieel “onwetend”. Ik kan hier echt niks aan toevoegen. Gelukkig doet ze dat voor ons:

+ “ze onttrekken zich op die manier vaak aan alle verantwoordelijkheid“. Ik schaam me. Ik schaam me echt in haar plaats. Dat je zoiets denkt, ja, dat is spijtig. Dat je zoiets luid op zegt. Dat is beschamend. Dat je zoiets als voorwoord durft schrijven voor een multiculturele issue van je weekblad. Ja, ik weet niet wat dat is.

Het ergste aan heel dit stuk is dat Goedele wellicht nog 1 van de meer verlichte geesten is. En dat ze spreekt met een zelfverklaarde liefde voor Afrika. Dat is het drama: dat iemand die het goed bedoelt en iemand die als VN-ambassadeur beter zou moeten weten, op zo’n koloniale manier durft schrijven. En dat niemand op die hele godverdomse redactie daar geen kanttekening bij maakt. Dit is ronduit beschamend…

Terug

Lange windstilte. Ik had veel te vertellen, maar weinig inspiratie. Maar nu is het weer zover: ik behoud me – enkele dagen voor mijn terugkeer – het recht voor om te zagen.

Mijn verblijf deze keer was geen onverdeeld succes. Academisch heb ik een en ander kunnen doen, maar zeker niet wat ik gehoopt had. Lesgeven viel me zwaar. En op persoonlijk vlak heb ik het ook moeilijker gehad dan normaal. Ergens halverwege was er zelfs een momentje dat ik terug wou naar Belgie.

En nu wordt het toch, zoals vanouds, weer moeilijk om weg te gaan.

What’s the deal?

Het nieuwe is er af. Ik ben, althans in gedachten, een echte resident geweest in Nairobi en niet meer een toerist die lang bleef plakken. Ik moest mijn draai vinden. En dat heeft lang geduurd.

Ik zit tussen twee vuren. Noch Antwerpen, noch Nairobi volstaan als woonplaats. Maar er is een groot verschil. Er zijn veel Belgische dingen en personen die ik mis als ik hier ben. Maar ik mis Belgie niet. En als ik in Belgie ben, zijn er eigenlijk weinig concrete dingen die ik mis in Kenia. Maar ik mis Kenia wel.

En eindelijk kan ik mijn onrust definieren. Eindelijk… Die onrust zal er altijd zijn. Ik kan ze niet oplossen, maar ik weet nu wel waar ze vandaan komt. En dat is voorlopig voldoende.

deze week

Zonet een heel lang blogbericht geschreven over hoe ik het wel gehad heb met deze week. Al sinds zondag word ik achtervolgd door pokkepech. Ik had het allemaal mooi verwoord en het luchtte op om het van me af te schrijven.

En toen crashte mijn browser toen ik wou submitten…

Ik heb het eigenlijk wel gehad met deze week.

Gelukkig is er de eindconclusie: zo’n kloteweek met zoveel stress en niet 1x de neiging gehad om een sigaret op te steken.

Ik mag het zeggen: ik ben officieel niet-roker!

Allen Carr

Ik ben gestopt met roken en ik ben zeker dat het deze keer gaat lukken. Geen nicotinevervangers of accupunctuur. Zelfs geen wilskracht. Nee, deze keer gebruik ik het fantastische boek van Allen Carr “Easy Way to Stop Smoking”. Ik was sceptisch: ik geloofde niet in zelfhulpboeken…

Tijdens het lezen van het boek, mag je gerust blijven verder roken. De gedachte om te stoppen met roken, aldus Carr, geeft de roker stress. En stress doet roken. Nee, Carr laat je rustig verder roken en legt je haarfijn het probleem uit. Hij beschrijft 2 monsters: het kleine monster, de eigenlijk fysieke nicotineverslaving en het grote monster: onze vooroordelen over (stoppen met) roken.

Het kleine monster is snel overwonnen. Nicotineverslaving is een absoluut makkie om te overwinnen. Dat weet ik ondertussen ook. Het is dat grote monster, dat ons doet hervallen. En daarom legt hij uit dat roken ons geen genot geeft. Al wat er gebeurt, is dat de roker heel even teruggaat naar het gevoel dat een niet-roker altijd heeft: balans. Roken is te kleine schoenen aandoen, enkel en alleen voor dat fantastische gevoel om ze uit te mogen doen.

Rokers zijn doodsbang om dat genot op te geven. Maar als roken ons geen genot geeft, hoeven we ook niets op te geven als we stoppen met roken. We brengen geen offer.  Zolang je denkt dat je iets opoffert, zal je altijd terug willen grijpen naar de sigaret.

Carr (in 2006 zelf bezweken aan longkanker) rookte 5 pakjes per dag en weet dus hoe het brein van een roker werkt. Hij weet dat je bij ons niet moet afkomen met verhalen over hoe ongezond het wel allemaal is. Dat weten we beter dan niet-rokers, trouwens. Onlangs liet ik een x-ray van mijn borstkas nemen. De dokter liet mijn rokerslong zien op de foto: een gekrompen linkerlongetje. Als ik zo zou doorroken, zou mijn rechterlong binnenkort ook beginnen degraderen. Wat een schok om het zo (letterlijk) zwart op wit te zien. Het was wel duidelijk: ik moest stoppen met roken. Zodra ik thuis kwam, stak ik enkele sigaretten op om over de stress van mijn rontgenfoto heen te geraken. Carr beschrijft een identieke situatie in zijn boek.

Het geniale aan Carr is dat hij perfect dat grote monster heeft kunnen analyseren. 200 pagina’s lang helpt hij je het grote monster te overwinnen. Op het einde leg je het boek neer en sta je te popelen om die laatste sigaret uit te drukken. En dan is het aan jou om het kleine monster te overwinnen.

Ongeveer anderhalve dag heeft het geduurd voordat het kleine monster stopte met brullen. Ik zou nog altijd graag een sigaretje roken, maar ik snap waar het vandaan komt. Ik kan de nood plaatsen en negeren. Fysiek ben ik nu al het zwaarste voorbij en ik schat dat ik hoop en al 2 uur de muren heb opgelopen van spanning.

Carr is een genie.

Als extra backup heb ik op mijn telefoon MLC 2007 geinstalleerd, een kleine applicatie die je je vooruitgang laat zien:

Het is allemaal nattevingerwerk, maar het is een leuk steuntje in de rug. Na 2 dagen en 4 uur stoppen met roken, heb ik mijn leven al verlengd met een 10 tal uur. Die ga ik gebruiken om alle Star Wars films nog eens te zien, denk ik.

Sinds ik gestopt ben met roken zijn er 20730 mensen gestorven aan een rokersaandoening. Vergeleken met 3 dagen geleden heb ik mijn kans op een hartaanval verminder met 0.16% en de kans op longkanker met 0.08. Binnen 10 jaar staat die laatste teller op 0%: grosso modo dezelfde kans op longkanker als een niet-roker.

Ik zou ondertussen 97 sigaretten gerookt hebben, wat me 7 euro zou gekost hebben (in Belgie zou die financiele teller veel spectaculairder evolueren). Mijn carbon monoxide en nicotine-niveau zijn terug normaal. Enkel mijn hart en longen zullen wat meer tijd nodig hebben om te herstellen. En wat de “cravings” betreft. Die zijn een pak minder, dankzij Allen Carr.

BZN

In mijn kindertijd hadden we nauwelijks trashTV van eigen bodem en ik heb dan ook menig avond doorgebracht met TROS, VARA en AVRO programma’s (VPRO mocht niet van mijn mama). Te land, ter zee en in de lucht. Dat soort dingen.

De oerNederlandse groep BZN was toen een vaste verschijning op mijn TV. Destijds vond ik hen vooral vervelend. Waarom moest zo’n Nederlandse band met Engelstalige nummers (wie zingt nu niet in zijn moedertaal…) mijn entertainment onderbreken?

Op zoek naar cola en Amigos (zijn op hun best wanneer je de zak eerst 2 dagen laten openstaan), kwam ik in Nakumatt Mega deze CD tegen:

Niches zijn overal…

House MD

Wat een onnozele TV serie.

Dr. House stelt per aflevering minstens 2x een verkeerde diagnose, die de patient in levensgevaar brengt. Als patient van Dr. House kan je erop rekenen dat je, ondanks banale symptomen, toch ergens in een coma zal geraken. En meestal komt het neer op een nog banalere diagnose, bijvoorbeeld het kopen van een vergiftigde broek. Dr. House is een incompetente zak die als een gore slager zijn patienten bewerkt met het scheermes van Occam.

En stop eens met op dat bord te schrijven. Daar komt toch nooit iets van. Gooi dat ding weg. Nee, de correcte diagnose volgt pas als zijn assistenten bij de patient thuis zijn ingebroken en toevallig iets vinden, zoals tictacs. Vervolgens leggen ze aan elkaar haarfijn de meest basic medische begrippen uit. Dat maakt dan wel dat ik als kijker kan volgen, maar hebben die mensen tijdens hun medische studies niet geleerd hoe bijvoorbeeld TBC in elkaar zit?

En toch blijf ik kijken en genieten…

Wat een vreemde dag

Ik heb een verborgen hoekje op de campus, waar ik mijn rookpauzes doorbreng. Om 14h was ik er gaan roken. Om 15h stond ik er terug en vond een hoopje menselijke beenderen, waaronder een half intact hand. Toen ik dit meldde aan de portier en we samen met een security guard gingen kijken, stonden ze ook redelijk perplex. Het mortuarium bevindt zich op deze campus, alsook de faculteit geneeskunde, maar er is niet echt een reden waarom men zomaar ergens beenderen zou droppen. Hoe dan ook, ben ik op zoek naar een nieuwe rookhoek.

Het was ook FWO D-day. De resultaten werden hier gepubliceerd en ik ben er bij. Mijn kansen waren erg klein, maar ik heb het toch gehaald en mag dus nog eens 3 jaar aan mijn favoriete onderzoeksthema werken. Zonder valse bescheidenheid kan ik zeggen dat ik het dubbel en dik verdiend heb, maar ik had nooit durven hopen dat men mijn dossier naar waarde zou schatten.

Open Source

Nadat ik vorig jaar een interessante en voor mij erg relevante blogpost las over FOSS in Afrika, ben ik over dit soort dingen serieus beginnen nadenken en heb ik hier en daar mijn disseminatietechnieken aangepast. Deze zin deed het hem voor mij:

For example, if you were a young African hacker and you come up with a small business idea to provide an online service of some sort, you will be competing with at least 10 donor-funded projects, paying consultancy firms in Europe, or USA to provide the same service free of charge!

Ik ken een kerel die een groot community-driven woordenboek bijhoudt. Hij haalt om de zoveel jaar een bom geld binnen, betaalt er zichzelf mee en maakt achteraf grote zwier met werk, uitgevoerd door onbetaalde vrijwilligers in Afrika. Allemaal in het kader van FOSS.

En vandaag heb ik het ook helemaal gehad met Sourceforge. Ik wil een programma met 1 klik rechstreeks kunnen downloaden. Ik wil niet eerst enkele schermen doorklikken en dan wachten op een of andere miserable mirror in China. Bottom-line: Sourceforge werkt niet voor inbelverbindingen, plain and simple…

Gelukkig lost dit op een vreemde manier meteen ook het probleem op van FOSS voor het grootste deel van de Afrikaanse markt…

Please

Ik probeer linguistiek te vermijden op mijn blog, maar soms komt de aard van het beestje boven. Laat me even mijn comfort zone van morfologie en syntaxis verlaten en in de pragmatiek te duiken.

Een interessant verschil tussen Nederlandstalige en Engelstalige mensen vind ik het gebruik van “please”.

(1) Neem brood mee / Bring some bread

(2) Kan je brood meenemen? / Can you bring some bread?

(3) Kan je alsjeblieft brood meenemen? / Can you bring some bread, please?

In zowel het Engels als het Nederlands is (1) onbeleefd. In het Nederlands is (2) beleefd, maar Engelstaligen (die je dat durven zeggen), zullen er op wijzen dat (2) in het Engels onbeleefd is en richting (1) opgaat. Dat modaal hulpwerkwoord volstaat in het Engels blijkbaar niet en moet je verder kwalificeren met ‘please’ zoals in (3).

Nu lijkt het mij dat in het Nederlands (3) onbeleefd is, wegens net iets te opdringerig, hoewel een en ander ook afhangt van de intonatie.

Bribe

Gisteren een dagje Thika gedaan met een Antwerpse collega (Fourteen Falls blijft indrukwekkend). Na 45 minuten waren we eindelijk uit de stadsfile geraakt en besefte ik dat ik mijn rijbewijs niet bij had. Klote: het krioelt van politiecontroles tussen Nairobi en Thika, dus dat wordt een hele dag briben.

6 uur en 11 politieposten later was ik euforisch: geen enkele keer tegengehouden en trots vertelde ik thuis over zoveel chance.

Deze ochtend bracht ik mijn collega naar Wilson Airport. Een tocht van nog geen 15 minuten. Het was half 7 en had weer niet aan mijn rijbewijs gedacht. Poetic justice: de agent aan de luchthaven hield me tegen. Nadat we de opties hadden overlopen, stelde hij me voor dat ik hem wat geld gaf, “as long as it’s from the heart”.

I had it coming…